Wyniki plebiscytu: na 511 uprawnionych do głosowania za Polską opowiedziało się 91 osób, a za Niemcami – 403.
    Góra św. Anny – wieś w powiecie strzeleckim. W 1910 r. mieszkało tu 707 osób, 558 mówiących językiem polskim, 31 językiem polskim i niemieckim, 115 niemieckim.              W listopadzie 1919 r. w wyborach komunalnych nie wystawiono tu listy polskiej. Góra św. Anny miała kluczowe znaczenie w walkach III powstania śląskiego. Miejscowość ta ze względu na swoją lokalizację odegrała istotną rolę w odniesieniu do obu stron konfliktu. Nie bez powodu to tutaj rozegrała się największa bitwa III powstania śląskiego. W nocy z 2 na 3 maja 1921 r. Górę św. Anny obsadziły oddziały 1 kompanii Jana Szłapy z baonu strzeleckiego Seweryna Jędrysika z Podgrupy „Harden”. Dnia 4 maja w niewyjaśnionych okolicznościach powstańcy opuścili bez walki Górę św. Anny        i powrócili tu dopiero 7 maja za sprawą ofensywy batalionu Jana Faski. Po zwycięskim starciu z oddziałami Sebstschutzu Oberschlesien doszło do kontrataku sił niemieckich 9 maja 1921 r., który został również udaremniony. Dnia 21 maja nastąpiła tak zwana wielka ofensywa wojsk niemieckich, która          z rejonu Gogolina zaatakowała Górę św. Anny od strony południa, oddziałami niemieckimi dowodził mjr von Chappuis. W tym samym czasie nastąpiła niemiecka próba ataku od północy, dowodził mjr Ernst Horadam. Mimo dzielnej obrony wojsk powstańczych pod dowództwem Franciszka Kawy (rezerwy pułku pszczyńskiego Franciszka Rataja z Grupy „Wschód”) został on zmuszony do odwrotu ze swoimi siłami północnym stokiem. Sytuacja ta wynikała z groźby odcięcia wojsk powstańczych na skutek niemieckich sukcesów pod Leśnicą, Krępną i Żyrową. Walki toczyły się nadal od 22 maja do 4 czerwca i stronie polskiej udało się odbić kilka miejscowości, jednak nie przełożyło się to realnie na odzyskanie wzgórza. Straty niemieckie to ok. 500 zabitych i rannych, poległo również 15 żołnierzy włoskich. Straty polskie wynosiły ok. ¼ stanu osobowego sił zaangażowanych w tym regionie. Z 26 na 27 maja do sił powstańczych pod Górą św. Anny dołączyły pułki: katowicki Rudolfa Niemczyka, królewskohucki Karola Gajdzika, zabrski Pawła Cymsa i pszczyński Franciszka Rataja. Dnia 4 czerwca nastąpiła ofensywa oddziałów niemieckich w kierunku Kędzierzyna, celem ataku było ostateczne przełamanie centrum frontu powstańczego        i utorowanie drogi do okręgu przemysłowego, cel ten nie został osiągnięty, a liczne straty obu walczących stron doprowadziły do stopniowego wygasania walk w tym rejonie. Ostatecznie Góra św. Anny pozostała w rękach niemieckich, zwycięstwo to Niemcy okupili jednak licznymi stratami, a sama bitwa uważana jest za punkt kulminacyjny przekładający się na zwycięstwo powstania.    W okresie walk niemieccy żołnierze zamordowali 3 mieszkańców Góry św. Anny: Ignacego Kwiotka, Ignacego Kwittka i Poloka. Po wojnie Góra św. Anny stała się symbolem bohaterskiej walki ludu górnośląskiego.            W Polsce Ludowej w miejscu tym odbywały się liczne patriotyczne uroczystości i manifestacje o zasięgu ogólnopaństwowym                                i ogólnonarodowym. Dnia 19 czerwca 1955 r. odsłonięto pomnik Czynu Powstańczego dłuta Xawerego Dunikowskiego.

         Wyniki plebiscytu: na 511 uprawnionych do głosowania za Polską opowiedziało się 91 osób, a za Niemcami – 403.
    Góra św. Anny – wieś w powiecie strzeleckim. W 1910 r. mieszkało tu 707 osób, 558 mówiących językiem polskim, 31 językiem polskim i niemieckim, 115 niemieckim.              W listopadzie 1919 r. w wyborach komunalnych nie wystawiono tu listy polskiej. Góra św. Anny miała kluczowe znaczenie w walkach III powstania śląskiego. Miejscowość ta ze względu na swoją lokalizację odegrała istotną rolę w odniesieniu do obu stron konfliktu. Nie bez powodu to tutaj rozegrała się największa bitwa III powstania śląskiego. W nocy z 2 na 3 maja 1921 r. Górę św. Anny obsadziły oddziały 1 kompanii Jana Szłapy z baonu strzeleckiego Seweryna Jędrysika z Podgrupy „Harden”. Dnia 4 maja w niewyjaśnionych okolicznościach powstańcy opuścili bez walki Górę św. Anny        i powrócili tu dopiero 7 maja za sprawą ofensywy batalionu Jana Faski. Po zwycięskim starciu z oddziałami Sebstschutzu Oberschlesien doszło do kontrataku sił niemieckich 9 maja 1921 r., który został również udaremniony. Dnia 21 maja nastąpiła tak zwana wielka ofensywa wojsk niemieckich, która          z rejonu Gogolina zaatakowała Górę św. Anny od strony południa, oddziałami niemieckimi dowodził mjr von Chappuis. W tym samym czasie nastąpiła niemiecka próba ataku od północy, dowodził mjr Ernst Horadam. Mimo dzielnej obrony wojsk powstańczych pod dowództwem Franciszka Kawy (rezerwy pułku pszczyńskiego Franciszka Rataja z Grupy „Wschód”) został on zmuszony do odwrotu ze swoimi siłami północnym stokiem. Sytuacja ta wynikała z groźby odcięcia wojsk powstańczych na skutek niemieckich sukcesów pod Leśnicą, Krępną i Żyrową. Walki toczyły się nadal od 22 maja do 4 czerwca i stronie polskiej udało się odbić kilka miejscowości, jednak nie przełożyło się to realnie na odzyskanie wzgórza. Straty niemieckie to ok. 500 zabitych i rannych, poległo również 15 żołnierzy włoskich. Straty polskie wynosiły ok. ¼ stanu osobowego sił zaangażowanych w tym regionie. Z 26 na 27 maja do sił powstańczych pod Górą św. Anny dołączyły pułki: katowicki Rudolfa Niemczyka, królewskohucki Karola Gajdzika, zabrski Pawła Cymsa i pszczyński Franciszka Rataja. Dnia 4 czerwca nastąpiła ofensywa oddziałów niemieckich w kierunku Kędzierzyna, celem ataku było ostateczne przełamanie centrum frontu powstańczego        i utorowanie drogi do okręgu przemysłowego, cel ten nie został osiągnięty, a liczne straty obu walczących stron doprowadziły do stopniowego wygasania walk w tym rejonie. Ostatecznie Góra św. Anny pozostała w rękach niemieckich, zwycięstwo to Niemcy okupili jednak licznymi stratami, a sama bitwa uważana jest za punkt kulminacyjny przekładający się na zwycięstwo powstania.    W okresie walk niemieccy żołnierze zamordowali 3 mieszkańców Góry św. Anny: Ignacego Kwiotka, Ignacego Kwittka i Poloka. Po wojnie Góra św. Anny stała się symbolem bohaterskiej walki ludu górnośląskiego.            W Polsce Ludowej w miejscu tym odbywały się liczne patriotyczne uroczystości i manifestacje o zasięgu ogólnopaństwowym                                i ogólnonarodowym. Dnia 19 czerwca 1955 r. odsłonięto pomnik Czynu Powstańczego dłuta Xawerego Dunikowskiego.

         Wyniki plebiscytu: na 511 uprawnionych do głosowania za Polską opowiedziało się 91 osób, a za Niemcami – 403.
    Góra św. Anny – wieś w powiecie strzeleckim. W 1910 r. mieszkało tu 707 osób, 558 mówiących językiem polskim, 31 językiem polskim i niemieckim, 115 niemieckim.              W listopadzie 1919 r. w wyborach komunalnych nie wystawiono tu listy polskiej. Góra św. Anny miała kluczowe znaczenie w walkach III powstania śląskiego. Miejscowość ta ze względu na swoją lokalizację odegrała istotną rolę w odniesieniu do obu stron konfliktu. Nie bez powodu to tutaj rozegrała się największa bitwa III powstania śląskiego. W nocy z 2 na 3 maja 1921 r. Górę św. Anny obsadziły oddziały 1 kompanii Jana Szłapy z baonu strzeleckiego Seweryna Jędrysika z Podgrupy „Harden”. Dnia 4 maja w niewyjaśnionych okolicznościach powstańcy opuścili bez walki Górę św. Anny        i powrócili tu dopiero 7 maja za sprawą ofensywy batalionu Jana Faski. Po zwycięskim starciu z oddziałami Sebstschutzu Oberschlesien doszło do kontrataku sił niemieckich 9 maja 1921 r., który został również udaremniony. Dnia 21 maja nastąpiła tak zwana wielka ofensywa wojsk niemieckich, która          z rejonu Gogolina zaatakowała Górę św. Anny od strony południa, oddziałami niemieckimi dowodził mjr von Chappuis. W tym samym czasie nastąpiła niemiecka próba ataku od północy, dowodził mjr Ernst Horadam. Mimo dzielnej obrony wojsk powstańczych pod dowództwem Franciszka Kawy (rezerwy pułku pszczyńskiego Franciszka Rataja z Grupy „Wschód”) został on zmuszony do odwrotu ze swoimi siłami północnym stokiem. Sytuacja ta wynikała z groźby odcięcia wojsk powstańczych na skutek niemieckich sukcesów pod Leśnicą, Krępną i Żyrową. Walki toczyły się nadal od 22 maja do 4 czerwca i stronie polskiej udało się odbić kilka miejscowości, jednak nie przełożyło się to realnie na odzyskanie wzgórza. Straty niemieckie to ok. 500 zabitych i rannych, poległo również 15 żołnierzy włoskich. Straty polskie wynosiły ok. ¼ stanu osobowego sił zaangażowanych w tym regionie. Z 26 na 27 maja do sił powstańczych pod Górą św. Anny dołączyły pułki: katowicki Rudolfa Niemczyka, królewskohucki Karola Gajdzika, zabrski Pawła Cymsa i pszczyński Franciszka Rataja. Dnia 4 czerwca nastąpiła ofensywa oddziałów niemieckich w kierunku Kędzierzyna, celem ataku było ostateczne przełamanie centrum frontu powstańczego        i utorowanie drogi do okręgu przemysłowego, cel ten nie został osiągnięty, a liczne straty obu walczących stron doprowadziły do stopniowego wygasania walk w tym rejonie. Ostatecznie Góra św. Anny pozostała w rękach niemieckich, zwycięstwo to Niemcy okupili jednak licznymi stratami, a sama bitwa uważana jest za punkt kulminacyjny przekładający się na zwycięstwo powstania.    W okresie walk niemieccy żołnierze zamordowali 3 mieszkańców Góry św. Anny: Ignacego Kwiotka, Ignacego Kwittka i Poloka. Po wojnie Góra św. Anny stała się symbolem bohaterskiej walki ludu górnośląskiego.            W Polsce Ludowej w miejscu tym odbywały się liczne patriotyczne uroczystości i manifestacje o zasięgu ogólnopaństwowym                                i ogólnonarodowym. Dnia 19 czerwca 1955 r. odsłonięto pomnik Czynu Powstańczego dłuta Xawerego Dunikowskiego.

         Wyniki plebiscytu: na 511 uprawnionych do głosowania za Polską opowiedziało się 91 osób, a za Niemcami – 403.
    Góra św. Anny – wieś w powiecie strzeleckim. W 1910 r. mieszkało tu 707 osób, 558 mówiących językiem polskim, 31 językiem polskim i niemieckim, 115 niemieckim.              W listopadzie 1919 r. w wyborach komunalnych nie wystawiono tu listy polskiej. Góra św. Anny miała kluczowe znaczenie w walkach III powstania śląskiego. Miejscowość ta ze względu na swoją lokalizację odegrała istotną rolę w odniesieniu do obu stron konfliktu. Nie bez powodu to tutaj rozegrała się największa bitwa III powstania śląskiego. W nocy z 2 na 3 maja 1921 r. Górę św. Anny obsadziły oddziały 1 kompanii Jana Szłapy z baonu strzeleckiego Seweryna Jędrysika z Podgrupy „Harden”. Dnia 4 maja w niewyjaśnionych okolicznościach powstańcy opuścili bez walki Górę św. Anny        i powrócili tu dopiero 7 maja za sprawą ofensywy batalionu Jana Faski. Po zwycięskim starciu z oddziałami Sebstschutzu Oberschlesien doszło do kontrataku sił niemieckich 9 maja 1921 r., który został również udaremniony. Dnia 21 maja nastąpiła tak zwana wielka ofensywa wojsk niemieckich, która          z rejonu Gogolina zaatakowała Górę św. Anny od strony południa, oddziałami niemieckimi dowodził mjr von Chappuis. W tym samym czasie nastąpiła niemiecka próba ataku od północy, dowodził mjr Ernst Horadam. Mimo dzielnej obrony wojsk powstańczych pod dowództwem Franciszka Kawy (rezerwy pułku pszczyńskiego Franciszka Rataja z Grupy „Wschód”) został on zmuszony do odwrotu ze swoimi siłami północnym stokiem. Sytuacja ta wynikała z groźby odcięcia wojsk powstańczych na skutek niemieckich sukcesów pod Leśnicą, Krępną i Żyrową. Walki toczyły się nadal od 22 maja do 4 czerwca i stronie polskiej udało się odbić kilka miejscowości, jednak nie przełożyło się to realnie na odzyskanie wzgórza. Straty niemieckie to ok. 500 zabitych i rannych, poległo również 15 żołnierzy włoskich. Straty polskie wynosiły ok. ¼ stanu osobowego sił zaangażowanych w tym regionie. Z 26 na 27 maja do sił powstańczych pod Górą św. Anny dołączyły pułki: katowicki Rudolfa Niemczyka, królewskohucki Karola Gajdzika, zabrski Pawła Cymsa i pszczyński Franciszka Rataja. Dnia 4 czerwca nastąpiła ofensywa oddziałów niemieckich w kierunku Kędzierzyna, celem ataku było ostateczne przełamanie centrum frontu powstańczego        i utorowanie drogi do okręgu przemysłowego, cel ten nie został osiągnięty, a liczne straty obu walczących stron doprowadziły do stopniowego wygasania walk w tym rejonie. Ostatecznie Góra św. Anny pozostała w rękach niemieckich, zwycięstwo to Niemcy okupili jednak licznymi stratami, a sama bitwa uważana jest za punkt kulminacyjny przekładający się na zwycięstwo powstania.    W okresie walk niemieccy żołnierze zamordowali 3 mieszkańców Góry św. Anny: Ignacego Kwiotka, Ignacego Kwittka i Poloka. Po wojnie Góra św. Anny stała się symbolem bohaterskiej walki ludu górnośląskiego.            W Polsce Ludowej w miejscu tym odbywały się liczne patriotyczne uroczystości i manifestacje o zasięgu ogólnopaństwowym                                i ogólnonarodowym. Dnia 19 czerwca 1955 r. odsłonięto pomnik Czynu Powstańczego dłuta Xawerego Dunikowskiego.

   Wynik plebiscytu: na 562 uprawnionych do głosowania za Polską opowiedziały się 52 osoby, a za Niemcami – 510.